Living at The Crossing

Zoals ik eerder heb vermeld, heb ik me afgelopen weekend afgezonderd van de buitenwereld om 2 dagen lang vrijwilligerswerk te verrichten wat men noemde een “South Coast Koala Project”. Wat south coast is lijkt me duidelijk, maar wat ze bedoelden met koala project hebben we ons tot het laatste moment afgevraagd. Het woord koala klonk echter interessant genoeg om ons hiervoor op te geven. En omdat het hele weekend draaide om vrijwilligers werk was het nog gratis ook. Een beetje de handen uit de mouwen steken om in ruil een weekend in de bush te leven en misschien eventueel een kleine percentuele kans om een koala te spotten leek ons de moeite wel waard. Over dit laatste heb ik overigens al uitgesproken dat ik er op voorhand vanuit ging dat we die diertjes niet gingen zien (net zoals de kangoeroe van Max in de Blue Mountains), zodat elk exemplaar dat zich wel zou vertonen alleen maar een reuze meevaller kon zijn! Max was er dit weekend trouwens niet bij. Ik had de tip gekregen van Sonja, een Duitse van mijn accommodatie, die met een paar vrienden al waren ingeschreven voor dit project. Gelukkig heb ik me ook nog net op tijd kunnen registreren.

Op vrijdag namiddag werden we opgehaald door Toni, een Australische die gelukkig de weg goed wist te vinden. Het was een beetje een raar idee om het hele weekend zonder internet of netwerk te leven, iets wat ik niet zeker wist, maar wel op had gerekend. Normaal gesproken zou ik dit absurd vinden om te zeggen, maar aangezien het mijn eerste dagen zonder enig contact met het thuisfront zouden kunnen worden sinds mijn aankomst in Australië, vond ik dat toch een beetje eng. Uiteindelijk heb ik toch af en toe bereik gehad, waardoor ik soms wat berichtjes kon ontvangen, maar helaas niet sturen. Toch heb ik het overleefd, grote meid :)
De rit zou vijf uur duren, daar was ik van tevoren over geïnformeerd, echter zoals bij mij de kwartjes altijd laat vallen, was dat ook deze keer het geval. Eenmaal in de auto vroeg ik aan Toni of ze wist hoever het was. Een simpele rekensom had me kunnen vertellen dat we zo’n 400 a 500 km zouden moeten trotseren om op de plaats van bestemming aan te komen. Wat?! Dat is van Limburg naar Groningen en zelfs nog een stuk terug ook! Als je dat bij ons even op een vrijdag namiddag zou doen voor een weekendje weg zou het gros zich op het voorhoofd tikken en vragen of je je wel goed voelt. Hier is dat allemaal veel anders, omdat dit nog maar een nihiel klein stukje is vergeleken met de rest van het land. Een lekkere fish en chips onderweg en wat rustgevende muziek maakte het allemaal niet zo vervelend. Het eerste stuk hebben we nog even genoten van de uitzichten, maar helaas werd het al snel donker. Dat maakte me al nieuwsgierig naar de terugweg. Geen zorgen als het een bagger weekend zou worden, ik wist dat de 5 uur lange terugreis zeker een mooie zou worden!

In het donker aangekomen op “The Crossing”, zo heette de accommodatie waar we zouden verblijven, zag de entree er wel erg creepy uit. Er stond een houte huisje midden in het bos met een hek ervoor en een bord dat ons vertelde dat dit akelige aanzicht toch echt onze bestemming was. Eerst had mijn gevoel de neiging om te concluderen dat ik dit toch wel akelig vond en het goed een fragment uit een van die films had kunnen zijn. Mijn gedachte stelde me gerust en vertelde me dat er geen reden was om te panikeren zolang Toni nergens op reageert. Als zij gewoon rustig blijft rijden, is dit Australisch en “normaal” hier. Echter, zij liet mijn gedachte al gauw in de steek door toe te geven dat het haar toch ook een beetje benauwde. Dat liet mijn gevoel, eveneens als dat van Sonja en Olof achter in de auto, totaal zijn weg gaan en werden alle deuren en ramen goed gesloten! (We zijn toch wel even gestopt en achteruit gereden om er nog even een foto van te maken hihi)

The Crossing bleek een project te zijn van een man die samen met zijn vrouw en zoon daar midden in de bush leefde. Centraal was een huisje gebouwd met een zitruimte en een keuken. Dat was de plek waar we samen kwamen voor te eten of dingen te bespreken. Het gehele kamp was om dit gebouw heen gebouwd. Aan de voorzijde was een tuin gemaakt waarin eigen groente en fruit gehouden werd. Hiervoor werd eigen compost gemaakt en werd al het gebruikte water opgevangen en hergebruikt om de bomen en planten te laten groeien. De compost werd niet alleen van groente- fruit- en tuin afval gemaakt, maar ook van het menselijke afval. Er waren verschillende toiletten op het terrein aanwezig zoals men die vroeger had. Een klein huisje buiten in de “frisse” lucht. Na elk bezoek was het geen kwestie van doorspoelen, maar een oud ijzeren bekertje vullen met houtzaagsel en dat achter je boodschap aan werpen in het gat. Voor een weekend is het wel geinig om zo te leven! We hebben heel origineel geslapen in een trein. Omdat alles draaide om recyclen en zuinig omgaan met water, elektriciteit en alles wat je bezit, bestaat het grootste deel van het project uit hergebruikte materialen. Dit oud treinstel hebben ze gedoneerd gekregen. Het interieur hebben ze eruit gehaald en vervangen met stapelbedden. Dat maakte een viertal kamers met ieder acht bedden. Deze worden vooral gebruikt voor schoolkampen, om kinderen te leren over “sustainability” zoals ze dat noemde. Wat ik overigens een goed initiatief vind, want als je ziet hoe onzuinig en onpraktisch men hier met afval en vooral plastic omgaat, snap je vanzelf hoe belangrijk het is dat de jongere generaties een stukje verstand bijgebracht krijgen!
Op zaterdagochtend hebben we eerst een rondleiding en uitleg gekregen over het kamp en het project. Erg interessant hoe ze dit hebben opgezet, waarom en hoe te werk gaan en wat hun doelen zijn. In de middag hebben we hieraan meegewerkt door klusjes rondom het kamp te doen die gedaan moesten worden (onder andere het maken van compost, wat niet zo simpel is als de meeste mensen dat thuis proberen te doen). Na de lunch (de vrouw des huizes verzorgde het eten uitstekend!) zijn we met een kajak de rivier overgestoken om bomen te gaan planten. De boer heeft het idee om twee National Parks met elkaar te verbinden, zodat de koala’s een groter leefgebied krijgen. Van die duizend koala’s die er hebben geleefd zijn er waarschijnlijk nog maar honderd over. Daarom zijn ze bezig te onderzoeken waar deze zich bevinden en hoe ze de beestjes kunnen ondersteunen om te overleven. Deze bomen zijn zelf gekweekt op het kamp, nadat er onderzoek is gedaan naar welke soorten de koala’s het liefste in leven. Dit was niet alleen een leuk werk, maar ook nog heel nuttig. Het gaf een soort van trots gevoel toen we terug richting de rivier liepen en achter ons keken over een grote vlakte waar deze plantjes verspreid zijn geworden met onze eigen handen. Sonja en ik hebben een paar boompjes naar onze partners vernoemd. Met veel liefde hopen we dat deze over 50-60 jaar midden in een volgroeid bos staan, met hopelijk een paar lieve koala’s erin!

Dit harde werk mochten we vieren met een kajak tocht over de rivier. Nouja, vieren.. Eigenlijk was het alweer hard werken om onszelf al roeiend over de rivier voort te bewegen. Maar wederom de moeite waard!
Na zonsondergang keerden we terug naar het kamp en werden we getrakteerd op een kangoeroe burger, die goed heeft gesmaakt! ’s Avonds werd er een kampvuur gehouden met wat gitaarmuziek en natuurlijk akelige verhalen. Hierbij moes ik niet te veel denken aan de entree van de dag ervoor. Alweer begon ik de rillingen te krijgen.

Zondag hadden we een halve dag om zogenaamd koala survey te doen, waar het in eerste instantie om leek te draaien. Voor het vertrek dachten we dat we koala’s gingen tellen. Maar uit de uitleg van Dean (de boer) bleek dat we zouden gaan zoeken naar bewijsmateriaal om erachter te komen of hier in het afgelopen jaar koala’s hebben gezeten. Bewijsmateriaal, waar denk je dan aan. Mjep, we hebben de hele ochtend gezocht naar keutels! Wat een vrij aparte ervaring was. Maar ook grappig als je om de paar minuten mensen hoort roepen: “Yeah I found some poo too!”. Helaas was dit vooral walibi poo en heeft niemand iets van koala’s kunnen vinden.

Na de lunch hebben we alles gepakt en opgeruimd om aan de tocht naar huis te beginnen. Toni had ons gezegd dat we op wat mooie plekken zouden stoppen omdat wij de internationale auto waren en ze ons graag het een en ander wilde laten zien. Erg attent van haar! Dat een en ander bleek uiteindelijk uit te lopen op een variatie aan emoties. Zoals ik verwachtte waren de uitzichten schitterend. Sonja wist nog een plek te herinneren met een rots aan zee waarin zich een gat in de vorm van Australië bevond. Heel apart! Daarna vertelde Toni dat ze ons graag kangoeroes zou laten zien. Dat leek me wel een goed idee na al die keutels gevonden te hebben, maar nog steeds geen in het echt te hebben gezien! Al gauw hebben we er een paar kunnen spotten, maar niet zoals je het graag zou willen. Hier liggen de kangoeroes langs de weg zoals bij ons de konijnen. Alleen zijn deze wat groter, wat het aanzicht nog gruwelijker maakt. Toch is het ons gelukt om ze ook levend te kunnen zien! We zijn gestopt bij een camping (wederom met prachtig uitzicht over zee), waar de kangoeroes worden gevoerd door de bezoekers. Lekker makkelijk eten voor hun! Deze zijn dus ook vrij tam en makkelijk in de buurt te komen. Eerst keken we ons de ogen uit op de beestjes die rustig zaten te eten op de camping. Even later waren deze opeens niet meer interessant toen we een hele groep hadden gespot in een veld aan de overkant van de camping! Daar zijn we naartoe gegaan om veel foto’s te maken en zo kort mogelijk in de buurt te komen. Na een tijdje aftasten hoe ze reageerden, werden we steeds vrijer wat erin resulteerden dat we zelfs naast ze konden zitten om ze te aaien! Dat was de perfecte manier om het weekend af te sluiten 
Helaas was de rit nog niet voorbij. Voordat we verder gingen wilden we nog even naar het openbaar toilet bij de camping, waar Sonja ons een hardaanval heeft bezorgd. Er bleek een kikker op de deur te zitten, waardoor ze begon te schreeuwen alsof ze werd aangevallen door een wild beest of een eng wezen. Geen van beide was waar en de kikker was uiteindelijk nog banger dan zij zelf. Compleet geshockt zijn we terug in de auto gestapt (eigenlijk moet ik toegeven gepanikeerd terug gerend omdat we ook nog dachten aangevallen te worden door een vogel), om onze terugreis voort te zetten. Ik zei helaas omdat we een tijdje later zelf ook een aantal verdwaalde kangoeroes zijn tegen gekomen. Eentje werd door de auto voor ons aangereden, waardoor deze in ons zicht door de lucht vloog en in de berm belandde. Daarna stonden we oog in oog met een andere kangoeroe die door een werkconstructie de situatie niet herkende. Hiervoor zijn we moeten stoppen, maar deze kon gelukkig wel nog op tijd terug het bos in vluchten. Het goede gevoel dat we van deze dieren hebben gehad, kreeg een beetje een bijsmaakje op deze manier. Van de keutels, naar de dode vorm, naar de prachtige levenden, weer terug naar de aanrijdingen. En dat allemaal op 1 dag! Heel bijzonder…

Voor nu zal ik jullie ogen weer even wat rust gunnen en alvast beginnen te denken over mijn volgende verslag ;)

Tot gauw
Christel.