Time flies

Een vliegtuigramp. Driehonderd doden. Wie kan het geloven? Vertrokken vanuit Amsterdam, neergeschoten boven Rusland. Langzaam stroomt de informatie binnen op mijn telefoon waar Vera me op de hoogte houdt van een persconferentie die op dat moment in Nederland gehouden wordt. Malaysia Airlines. Eindbestemming Kuala Lumpur, vertrokken om 12:00u, 17-07-2014. MH17… Dan besef ik het pas, precies 2 jaar geleden zat ik in datzelfde vliegtuig, dezelfde dag, dezelfde tijd, misschien wel met dezelfde bemanning? Kippenvel. Het beetje vliegervaring dat ik heb, bestaat hoofdzakelijk uit vlucht MH17, die me twee keer naar Australië gebracht heeft. Dan komt het wel akelig dichtbij! Dit verschrikkelijke nieuws heeft me die week flink beïnvloed. Ik heb het nieuws proberen te ontwijken om het niet te veel door te laten dringen. Maar met de dag van nationale rouw kwam ik er niet omheen. Ik was niet voorbereid om deze beelden in het nieuws te zien, omdat ik niet wist wat Nederland had gepland voor deze dag. Twee vliegtuigen, de Koninklijke familie op het vliegveld en veertig lijkwagens die werden ingezet om de stoffelijke overschotten terug te brengen naar hun thuis. De kou die mijn lichaam binnendrong heeft me de rest van de dag niet losgelaten. Wat vreselijk voor deze mensen, en wat een geluk dat ik het wel tot de overkant redden mocht. Petje af trouwens voor Nederland, voor de manier hoe dit respect werd opgebracht, terwijl dat in andere plaatsen op de wereld behoorlijk tekort geschoten is!

Australië twee jaar later, en wat is de tijd gevlogen. Mijn laatste verslag ging over mijn bezoek aan thuis, waarnaar ik in januari terug gevlogen ben. De leegte na mijn aankomst heeft niet lang geduurd. Voordat ik het wist was alles weer zoals voorheen en al snel werd zowel mijn werkagenda als mijn sociale agenda vanzelf opgevuld. In de maand februari was dat op sociaal gebied vooral te danken aan Valentina, waar ik in 2012 met heb samengewoond. Zij doet een deel van haar PhD in Amerika, waar het haar niet bevalt. Haar blijdschap was dan ook niet te overtreffen toen ze aankondigde dat ze voor een maand haar werk in Wollongong kon voortzetten. Met haar in de omgeving is er altijd wat te beleven. Zelfs als je niet wilt, word je toch vriendelijk verzocht om niet de saaie piet uit te hangen. En als er niks te doen is, zorgt zij wel dat er een of ander Italiaans gerecht op tafel komt waar dan met zoveel mogelijk man van gegeten wordt. Aangezien ik aardig wat Italiaanse vrienden en heb, waan ik me regelmatig in een warme omgeving met pizza’s en pasta’s. Dan moet ik mezelf altijd even in de arm knijpen om te realiseren dat ik niet in een Italiaanse droom, maar de Australische werkelijkheid leef. De ironie straalt ervan af :)

Tijdens het einde van haar verblijf begonnen op het werk langzaam de nieuwe medewerkers en studenten binnen te druppelen. Ik denk dat onze werkgroep dit jaar op z'n minst verdubbeld is. Dat is wel even wennen en dat houdt ook in dat we een renovatie hebben gehad op kantoor. Een nieuwe werkplek en heel veel mensen, maar dat maakt het niet minder gezellig. Soms zelfs te gezellig!
Onder de studenten hebben we twee Limburgse stagiaires gehad, die inmiddels hun werk hebben afgerond. Laura doet Biometrie in Heerlen en Sanne Bewegingswetenschappen in Maastricht. Leuk om te zien hoe voor hen alles nieuw was, zoals dat voor mij 2 jaar geleden ook is geweest. Zij zorgde gedurende hun eerste weken ervoor dat ik die 'oooh' en 'aaah' momenten weer even heb kunnen herleven. Ondertussen hebben ze beide al aardig wat kangoeroes gezien, weten ze wat een kookaburra is en dat kakkerlakken ook kunnen vliegen. Dan ben je naar mijn weten wel aardig ingeburgerd!
Verder is Yvonne terug, de Nederlandse stagiaire die vorig jaar hier was. En een nieuwe student uit Griekenland, Myrto, die haar Master opleiding in Rotterdam heeft gedaan, ook een beetje Nederlands dus. Met dit groepje “Dutchies” hebben we een leuk gezelschap om regelmatig wat te ondernemen.


In maart ben ik met hen naar mijn eerste muziekfestival in Australië geweest, Future Music Festival in Sydney. Met Pharrell Williams als hoofdact waren de verwachtingen hoog, maar deze viel het meeste tegen! Wat betreft muziek was het hele festival niet zo mijn ding, maar de sfeer liet me denken en aan de festivals thuis, wat toch wel een gevoel van gemis opriep.
Verder ben ik naar een aantal concerten geweest. Het hoogtepunt was Glen Hensard in the Opera House in Sydney, een naam die aanvankelijk bij mij geen licht liet branden en zijn muziek klonk niet bekend in mijn oren. De melodieën en songteksten klonken zelfs erg droevig, waardoor ik van zijn live performance niet teveel verwachtte. Het tegendeel bleek echter waar te zijn. Met een woord omschreven was dit optreden geweldig! De droevige toon in zijn nummers kwamen totaal niet ter sprake door zijn fantastische gevoel voor humor en de kracht waarmee hij de nummers op het publiek overbracht. Ook de gitaren en violisten die hem in de achtergrond begeleidden, straalden een enorme energie uit en lieten ons regelmatig versteld staan met hun krachtige solo's. De openingsact, Lizzy O'neil was van Ierse oorsprong net als Glen Hensard zelf. Als afsluiter zongen ze gezamenlijk een Iers volkslied waarin ze iedereen die aan het concert had meegewerkt een stuk lieten bijdragen en er aan het einde zelfs door het publiek met staande ovatie werd meegezogen. Heel indrukwekkend, zeker in het Opera House!

In de wereld van het onderzoek wordt er vaak gesproken over “take home message”. Mij is opgevallen dat er tot dusver uit elk van mijn verslagen ook een boodschap te halen valt. Wat ik bij deze wil overdragen aan de hand van bovenstaande muziekfestijnen, is dat populariteit gein garantie is voor succes, en dat een goede performance je niet per se populair maakt. Zolang je wat je doet, vol passie en overgave probeert te volbrengen, zullen mensen in je geloven en kan je een bepaald geluk bereiken, dat veel meer waarde heeft dan roem en geld.

Toen ik terug kwam van Nederland wist ik dat er nog een paar zomermaanden zouden zijn, en ik hier gebruik van wilde maken voordat de winter weer zou aantreden. In Maart ben ik met de dames van het werk een weekend naar Jervis Bay geweest om nog eens van de mooie witte stranden te kunnen genieten. Met Pasen heb ik gekampeerd met een groep vrienden bij de Wombeyan Caves, net onder de Blue Mountains. Ondertussen was de herfst begonnen. In het dal waren dan ook de mooie herfstkleuren te zien op de “European trees”, zoals ze die hier noemen. Die twee dagen hebben we prachtige grottentochten gedaan, afgewisseld met wandelingen in het bos. Ondanks dat de temperatuur overdag aangenaam was, moest ik me ‘s nachts stevig aan een warme kruik vasthouden om niet te bevriezen. 's Ochtends troffen we zelfs een laagje ijs aan op de spullen die we buiten hadden laten staan. Bevriezen was dus geen understatement! Nooit gedacht dat dit mogelijk zou zijn Australië!
Mijn derde kampeerweekend dit jaar was met de mensen van de landcare groep. Voor een uitdagende bushwalk zijn we een paar uur zuidwaarts gereden. Wederom hebben we genoten van mooie uitzichten, zonsopkomst- en ondergang en een goede portie kampeerplezier.
Ik vind het heerlijk hoe gemakkelijk het hier is om zoveel verschillende bezigheden op betrekkelijk korte afstand te hebben. Een paar uur rijden stelt hier niks voor als je ziet wat je er bijvoorbeeld in een weekend voor terug krijgt!

Voor mijn volgende avontuur zal ik nog een paar graden moeten dalen. Ik ga namelijk een weekend naar de sneeuw! Zo’n vijf uur Zuidelijk ligt een bergachtig gebied dat niet voor niks de “Snowy Mountains” wordt genoemd. Dit keer ga ik niet kamperen in de vrieskou, maar staat er twee dagen skiën op het programma! Vergeleken met Oostenrijk zal het qua niveau niet veel voorstellen, wat ook maar goed is aangezien ik voor mijn laatste ski-ervaring over tien jaar geleden moet spreken. Ik kijk er erg naar uit om weer een nieuwe uitdaging aan te gaan en weer een doel van mijn to-do-list af kan strepen.

Ondertussen heb ik jullie een half jaar verder in de tijd genomen en is het nu winter. Dat houdt in dat het aantal activiteiten daalt, maar ik het gehalte uitdagingen vooral hoog probeer te houden. De laatste tijd heb ik dat vooral in de sport gedaan. Ik ben veel aan het wielrennen momenteel en ik probeer dat tegenwoordig te combineren met hardlopen en zwemmen. Daar zit in de toekomst misschien een triatlon aan vast, maar dat weet ik nog niet zeker. Als het seizoen weer begint, wil ik kijken wat mijn niveau is en of ik geïnteresseerd zou zijn om me voor een wedstrijd in te schrijven. Op korte termijn is mijn doel om het racen in het wielrennen te starten, aangezien ik toch een stukje competitie mis.

Mijn onderzoek is helaas niet veel opgeschoten. Met name door een gebrek aan motivatie en tijdsdruk, ontbrak de energie om hier op een hoog tempo mee door te gaan. Te veel leuke dingen gepland en te veel plezier op het werk zullen we maar zeggen. Die knop heb ik nu wel gelukkig weer kunnen omzetten. In oktober gaan we naar een conferentie waar ik mijn eerste artikel moet presenteren. Ik heb nog een paar maanden om mijn werk af te krijgen, dus de pressure is on!

Binnenkort zal ik een exta verslag op mijn blog zetten omdat ik in mei op vakantie in de Outback ben geweest. Een goede rede voor een bonus verhaal! Ik beloof dat dat er snel aankomt.

Voor nu zeg ik “lay back and relax”. Tot de volgende keer!

Christel