Ups and Downs

Hallo mensen thuis,

In dit reisverslag wil ik jullie op de hoogte brengen van het reilen en zeilen sinds het afscheid van Tal op Sydney Airport. Ondertussen is er weer veel gebeurd. Het leven in Australië bevalt nog altijd prima, hoewel er naast pieken ook altijd de nodige dalen voorkomen, die ik in deze niet zal overslaan.

Al vrij snel na het vertrek stond de verhuizing voor de boeg. Voor onze vakantie had ik besloten met twee vrienden voor een woning te gaan zoeken. Vrij snel hadden we iets middelmatigs gevonden, waarvan we inzagen dat we hier wel iets van konden maken en vooral naar de prijs gekeken dit ons wel voordelen kon opbrengen. Nog steeds vind ik het grappig hoe groot het contrast is tussen mijn nieuwe huisgenoten. Elvio, de kleine zwarte Italiaan en James, de smalle lange Nieuw Zeelander. Letterlijk en figuurlijk een wereld van verschil, maar qua humor zitten ze wel op een lijn. Dat is het belangrijkste!
Het verhuizen zelf ging allemaal vrij vlekkeloos. Met meubels vinden hebben we heel veel geluk gehad. De bank was een prioriteit, dus daar gingen we het eerst naar op zoek. Op internet vonden we een tweedehands bankstel waar veel minder voor gevraagd werd dan wat het waard zou zijn. Dat bracht ons bij een Pakistaanse familie die naar Zweden zouden verhuizen en binnen een week alles verkocht moesten hebben. Daar hebben we dus even het huis leeggeshopt. Binnen een week hadden we alles gekocht en onze nieuwe plek ingericht. Buiten de bank en twee super comfortabele stoelen, hebben we o.a. een grote TV, een TV meubel, salontafel enz. gekocht. Ik kreeg er zelfs een gitaar bij! Of ik kan spelen? Nee, maar ik ben wel aan het leren : ) Elvio en James spelen allebei op een aardig level, dus daar probeer ik een en ander van op te pikken. Een leuke nieuwe bezigheid, vooral nu we richting winter gaan. Ook mijn kamer heb ik vrij goedkoop kunnen inrichten. Kan eindelijk weer slapen in een dubbel bed!!

Zoveel veranderingen in een keer kost ook wel de aardige energie en spanningen heb ik gemerkt. Voor iedereen is het weer wennen om terug te komen van een vakantie en weer in het normale leven verder te gaan. Dat is nog lastiger als je normale leven niet “normaal” is. Weer opnieuw alleen zijn is wennen, een nieuwe slaapkamer is wennen, een nieuwe woonruimte is wennen, en aan nieuwe huisgenoten moet je ook heel erg wennen! Ik hoorde mezelf weer dezelfde gesprekken voeren over opruimen en poetsen als een half jaar geleden. Weer regeltjes maken zoals op de kleuterschool en elkaar langzaam beter leren kennen. Dat loopt niet altijd op rolletjes, maar tot zover hebben we het aardig voor mekaar.
Als het even tegen zit, kijk ik naar buiten en zie ik ons fantastisch uitzicht op de bergen in de “achtertuin” (die hebben we helaas niet, maar het uitzicht wordt er niet minder op). In a worst case scenario open ik de saloondeurtjes van onze mini-bar in de woonkamer en pak ik een koud biertje uit de koelkast. Of een wijntje uit het rek als ik daar meer zin in heb. Als ik dit ook nog mag ervaren in combinatie met een mooie zonsondergang achter de Mt. Keira, realiseer ik me dat ik het slechter had kunnen hebben (tijdens het schrijven van deze paragraaf heb ik mezelf geïnspireerd om nu ook echt even een koud biertje te grijpen en vanuit mijn luie stoel van de zonsondergang te genieten. Bedankt lezers!).

Toch lukt het niet altijd om zo positief te blijven. Tot nu toe heb ik me vooral kunnen vasthouden aan het moment dat ik bezoek mag ontvangen of het moment dat ik naar huis zou kunnen. Begin februari is Linda gearriveerd. Erg leuk om haar regelmatig te zien en samen dingen te ondernemen. Ook leuk om te zien hoe zij dezelfde stappen ondergaat als ik een half jaar daarvoor. Zover denk ik dat ze het goed doet. Ze zal ook 6 maanden van up en downs tegemoet gaan, maar van die keuze zal ze geen spijt krijgen!
Nadat Tal naar huis is gegaan en Linda hierheen is gekomen, zou mijn volgende moment in mei zijn om eindelijk weer eens het thuisfront op te zoeken. Een conferentie in België zou me richting huis brengen, waar ik een kleine vakantie aan vast zou kunnen plakken. Echter een paar weken gelegen heb ik hier slecht nieuws over gehad. Reëel gezien zou deze conferentie te vroeg zijn om iets van mijn werk te presenteren en zou het de investering niet waard zijn om deze internationale conferentie te bezoeken. Dat is een zure appel als je dat definitief te horen krijgt! Vooral het feit dat mijn begeleider aangaf dat door mijn datacollectie dit jaar het beter zou zijn om in december pas naar huis te gaan. Een simpel rekensommetje in mijn hoofd bracht mij vrij snel tot de conclusie dat ik Tal een jaar na onze vakantie pas weer zou zien en mijn familie en al het ander prettig gezelschap pas 1.5 jaar na aankomst. Oef, dat voelt lang!

Maar ondanks dat je af en toe neigt om de handdoek in de ring te gooien, probeer je toch je kracht bij elkaar te verzamelen en door te zetten totdat er weer wat lichtpuntjes in zicht komen. En ondertussen proberen te genieten van de mooie momenten die je meemaakt en daar zoveel mogelijk positieve energie uithalen om weer door te kunnen. Een aantal gesprekken met mijn begeleider geven me inmiddels toch de mogelijkheid om tussendoor naar huis te komen. Tot zover zijn de verwachtingen hoog geweest, maar de teleurstellingen des te groter als je in de gaten krijgt dat tijd en geld toch niet in overvloed aanwezig zijn. Tot zover wacht ik nog af, en probeer ik me voor nu vooral op mijn ding hier te focussen. Daarvoor ben ik gekomen, en dat wil ik niet door de eerste de beste tegenslag of een portie heimwee onder de planken schuiven. Bovendien heb ik van mijn lieve papa en mama een Nederlands voedselpakket ontvangen, dus al smikkelend voelt het soms toch weer even als thuis!

Mooie momenten waar ik het over heb zijn de kleine dingen als een strandwandeling na het werk of het surfboard dat ik nu te leen heb van een vriend. Ook in de sport probeer ik me weer wat thuis te maken. Naast het surfen heb ik het AFL (de Aussie rules rugby-achtige versie) weer proberen op te pakken. Dat kost nog wel wat moeite om me eigen te maken met de sport zelf, maar ook het team. Ook dat moet ik dus nog even afwachten of ik dat kan aanhouden. Ik mis het handballen wel. Vooral als het eerste ook nog kampioen wordt! Mooie timing dames… maar wel goed gedaan!
Ondertussen ben ik aan het fantaseren over een fiets. Als ik besluit wat geld over te houden, zal dat mijn volgende investering zijn.

Afgelopen weekenden en paasweekend heb ik doorgebracht aan de South Coast. Eerst heb ik met Fon, een Thaise vriendin, mijn tweede vrijwilligers project gedaan (zoals het Koala project vorig jaar in september). Dit keer ging het om een soort van onkruid te verwijderen, waarvan ons verteld werd dat deze vrij agressief was. Daardoor voelden we ons best nuttig. Echter toen we terug naar het kamp liepen realiseerden we ons pas hoeveel van deze struiken in dat bos aanwezig waren en wij nog niet eens een klein deel ervan hadden weggehaald. Wel kregen we er een BBQ, slaapplek en surfles voor terug (die heb ik dit weekend nog tegoed vanwege slechte weersomstandigheden die dag).

De volgende zondag met Elvio en wat vrienden in Jervis Bay was absolutely beautiful! Het weer was geweldig, de stranden waren wit, de zee was rustig en helder en de BBQ smaakte weer heerlijk. Het spotten van dolfijnen en kangoeroes maakte de dag compleet. Zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan!

Mijn eerste Aussie paasweekend (natuurlijk maken ze er hier een “long weekend” van), heb ik met Linda, Fon en Yvonne (een Nederlandse stagiaire) kamperend doorgebracht, zoals de Aussies dat doen. Met onze kampeerspullen van afgelopen zomer en een gehuurde auto die Linda vanuit Sydney mee zou nemen, waren we klaar voor weer wat outdoor avontuurtjes. Natuurlijk bestaat een Pasen zonder kouwsjotel en eier niet, dus die had ik ook nog even voorbereid (omnomnom!). Zaterdagochtend zijn we vroeg vertrokken. Rond de middag hebben we de tenten opgezet op de eerste camping die ons ook de beste leek en genoten van onze lunch met kouwsjotel en eier (omnomnom). In de middag namen we een koude duik in de zee en deden we een powernapje op het strand. Heerlijk voelt dat om op die manier wakker te worden! Die dag hebben we afgesloten met wederom een heerlijke BBQ (we leren hier wel wat richtig bbq-en is!) en een kampvuur op het strand met een groepje Sydney-people (helaas slaagden we er niet in om ons eigen vuurtje aan te maken.. Toch nog maar wat meer Discovery Channel kijken).
Paaszondag hadden we een bushwalk gepland, die we helaas niet hebben gevonden door onverharde wegen en een te sjieke huurauto die we dat niet aan wilden doen. Omdat ons dat rondcrossen wel beviel, hebben we er een roadtrip landinwaarts van gemaakt. Het weer was ook niet goed genoeg om een hele dag buiten door te brengen, dus de uitzichten van achter de ramen maakten ons meer dan tevreden (hoewel Fon en Yvonne achterin happier werden van een dutje, jammer voor hun dat ze de mooiste stukken gemist hebben). In de middag zijn we nog even gestopt bij de Frizroy Falls, waarvan al snel bleek dat ik daar ook al geweest was. Tju, het lijkt wel of ik al bijna te lang in dit land ben! Grapje natuurlijk, ik heb nog veels te veel niet gezien.
Richting de avond werd het tijd om weer een camping te vinden. Ook die beviel goed. Het lag in een klein dorpje met wat winkeltjes en eettenten, waar we uiteindelijk besloten een jaren 50-achtige cafetaria uit te proberen. Hmmm dit weekend stond wel in het teken van lekker eten, zoals dat bij Pasen hoort! Het aardige personeel en de ‘breakfast’-kaart liet ons niet lang nadenken over het ontbijt de volgende ochtend. Een bacon and egg roll met wat pancakes wilden we niet missen.
Helaas moesten we paasmaandag alles nat inpakken. Dat vind ik verschrikkelijk! Maar aangezien we dichtbij Kiama waren, dachten we dat het slechte weer de blowhole wel goed aan zou stoken. Linda had de blowhole wel gezien, maar nog niet degelijk zijn werk zien doen. Waarschijnlijk heeft ze hem nu wel op zijn best gezien, want de omstandigheden waren ideaal dit keer! We hebben nog even de marktjes en een lekker stuk taart meegepikt om ons weekend af te sluiten (laatste keer omnomnom). Erg geslaagd moet ik zeggen, en voor herhaling vatbaar!

Ondertussen is het weer extreem omgeslagen. Veel regen en koud (ik weet het, 20 graden is niet koud, maar je kan het alleen geloven als je hier bent geweest en het zelf ervaren hebt!). Ik merk dat langzaam mijn tweede Aussie winter eraan zit te komen. Dat betekent dat er ook bijna een jaar opzit. Ik ben nu bijna 9 maanden hier. Dus ja, nog 3 te gaan en dan ik heb mijn eerste jubileum!

Tegen die tijd zal ik jullie weer van een nieuw verslag hebben voorzien. Wederom bedankt voor het lezen en tot snel!

Cheers,
Christel

Ps. De vakantiefoto's staan nu bij mijn vorige reisverslag!