Thuis op vakantie

23 Januari 2014, in het vliegtuig, Amsterdam - Kuala Lumpur.
Ik kan niet slapen dus ik begin alvast met het schrijven van een nieuw verhaal. Op dit moment is het half 9 Nederlandse tijd. Gister heb ik afscheid genomen van mijn familie, vanochtend van Chantal. Ondertussen ben ik 8,5 uur onderweg en moet ik nog een paar uurtjes tot Malaysia. Bah, wat is de tijd gevlogen, en bah wat gaat die nu traag! Afscheid nemen is niet leuk. Hoe je het ook went of keert, het zal ook nooit leuk worden. Hoewel ik me gedurende de afgelopen 7 weken vrij sterk heb gevoeld over de gedachte weer terug te gaan na die periode, werd ik toch langzaam droevig naar mate het moment eraan zat te komen. Van het moment zelf maar niet te spreken. Niet fijn is dat om op zo’n manier weer in je eentje het vliegtuig in te stappen, wetende hoe je de mensen waar je het meeste van houd achterlaat. Toch is de keuze gemaakt en gaan we er weer met volle moed tegenaan. Ik heb geleerd, hoe moeilijk het soms ook kan zijn, dat je een hoop energie kan verspillen door in een bepaalde situatie met woede of verdriet te blijven zitten. Ik probeer dan ook mezelf te ondersteunen met de gedachte dat mijn binnenste gevoel nog altijd aangeeft dat dit wel een goede keuze is geweest waar ik geen spijt van heb, en die ik ook waar moet brengen om er maximaal resultaat uit te halen. En ik weet dat ik dat kan, dus dit soort momenten horen er helaas bij.


Na 1,5 jaar Australië zit mijn eerste thuiskomst er nu dus op. Anderhalf jaar heb ik daar naar uitgekeken en ook met momenten naartoe geleefd. Ik had het geluk dat ik twee weken langer mocht blijven, in totaal zeven in plaats van vijf. “Dat zijn bijna twee maanden!”, denk je dan. Twee hele fijne maanden, maar ook weer heel snel voorbij!

Heel fijn was het om weer even thuis te zijn. Kerst en nieuwjaar vieren met familie, bijkletsen met iedereen, weer even alles op de “oude” manier doen en onbeperkt eten wat ik het meest gemist heb. Ook was het heel fijn om na een jaar op een lastige afstand, nu weer even bij Chantal te zijn. Vooral onze mini-vakantie in Cochem was erg aangenaam. Het heeft helaas drie dagen geregend, maar we hebben genoten van de rust en wederom veel lekker eten!

Ik wil iedereen thuis bedanken. Dat klinkt misschien cliché, maar ik wil jullie bedanken voor het warme gevoel dat ik heb gekregen. Ik voelde me zeer zeker “welkom thuis”, zelfs na zo’n lange tijd. Voor familie en vrienden in je directe omgeving mag dat misschien vanzelfsprekend zijn. Maar ook degenen die ik lange tijd niet gezien of gesproken had, waren verrassend enthousiast over mijn terugkomst. Ik heb zoveel mogelijk mijn tijd verdeeld om bij iedereen even langs te gaan en mijn persoonlijke verhaal te vertellen. Op afstand krijg ik veel spontane berichten, maar het was super om dit ook in het echt te mogen zien en ervaren. Nogmaals dank, dat heeft me naast het warme gevoel ook veel vertrouwen en trots meegegeven. Op zo’n manier weet je dat hoe lang of hoe ver je ook weg blijft, er staan altijd mensen voor je klaar op het moment dat je naar je “wortels” terug keert! Ik krijg er wel het gevoel van dat terwijl het in Australië vooral draait om de omgeving en de ervaringen, het in Nederland vooral de mensen zijn waar ik het meeste van geniet.

Hoe voelt dat dan als je zo lang weg blijft, dan even naar huis gaat, om vervolgens weer terug te keren naar je verblijf in een totaal omgekeerde wereld? Ik zou het beschrijven als een van die grijpmachines op de kermis, waarbij die glazen bak het kleine gezellige thuis is en de rest van de kermis de grote wijde wereld met al haar avonturen. Twee jaar geleden bedacht ik me van achter het raam dat ik daar wel eens meer van wilde zien en die avonturen heb ik zeker beleefd! Nu ben ik even terug naar binnen gekropen om nog eens te kunnen proeven van dat warme, knusse gevoel, wat heel aangenaam was. Maar langzaam zie je ook weer die grote grijparm op je afkomen en weet je dat het langzaam tijd wordt om te vertrekken. Vanuit het niets word je er dan opeens uitgetrokken en vervolgens terug in die grote wereld gedumpt. Op dit moment hang ik daarboven nog een beetje te bungelen, en zo meteen is het weer tijd om op te staan en verder te lopen. Met het knusse thuis zo kort achter me zal dat weer even lastig zijn. Maar zoals ik net al zei, heeft het geen zin om door het raam terug te blijven kijken. Wetende dat daarbinnen niets verandert en ik altijd welkom ben, gaat nu de neus weer vooruit en kijk ik uit naar de volgende keer dat ik weer even mag komen gluren.

31 January 2014, een week later.
Precies een week geleden ben ik geland. Tijdens de laatste uurtjes werd ik nerveus. Het voelde toch wel definitief om weer op Australische bodem te staan. Het was wel grappig om de geur van Australië te herkennen zo gauw ik het vliegveld uitliep. Chantal merkte dit vorig jaar op toen ze me kwam bezoeken, maar ik had geen idee waar ze het over had. Nu heb ik zelf ervaren dat er inderdaad een herkenbare geur aanwezig is, de geur van mijn tweede thuis.
Elvio kwam me ophalen, gelukkig hoefde ik niet met de trein naar huis. Ik verheugde me om regelrecht het bed in te duiken, te slapen en even geen emoties te voelen. Dat verhaal ging echter niet op toen ik hoorde dat er een aantal vrienden in de bar waren. Ik heb me omgekleed waarna we doorreden naar het centrum. Daar heb ik al meteen de meeste vrienden en bekenden gezien die me een hartelijk “welkom terug” wensten. Zo raar om te beleven hoe snel je om kan schakelen tussen twee werelden!
De dagen daarna gingen er toch weer veel emoties gepaard met die omschakeling. Gelukkig had ik wat afleiding. Op Australia Day was het tijd voor een typisch Australische barbecue en de dag erna ben ik met Fon naar een National Park in de buurt geweest. Daar was een meer met waterval en geweldige uitzichten! We hebben er wat rondgewandeld en gezwommen. Hoewel ik het lastig vond om weer te wennen en te genieten met het gemis van thuis nog in mijn lijf, liet me dit wel weer inzien hoe geweldig mooi het hier is en dat het inderdaad zonde zou zijn om te lang stil te blijven staan bij wat ik net achter me had gelaten.

Ondertussen heb ik er al een werkweek opzitten en voelt alles weer terug te zijn als “normaal”. Wederom ongelofelijk hoe snel dat kan gaan! Op de universiteit is het nog wel rustig, maar ik heb genoeg werk in te halen, dus ik houd me wel bezig. Waar ik op dit moment nog wel moeite mee heb is de overgang naar het leven als individu dat ik hier heb. Ik moet weer even ervaren hoe dat ook alweer was en hoe ik daarmee heb leren omgaan. Soms voelt dat eenzaam, maar ik begin er langzaam ook weer van te genieten om alles op een eigen manier aan te pakken en de vrijheid wat dat met zich meebrengt.

Ik ben erg benieuwd wat deze nieuwe periode gaat brengen, wat er op mijn pad komt en hoe mijn project zal opschieten! Daarover later meer….

Groetjes,
Christel