Aussie Birthday

Hallo allemaal,

Mijn eerste verjaardag Down Under is een feit. Vooraf had ik geen definitieve plannen, maar wel een aantal opties om te ondernemen. Ik hoopte op een leuke dag, zodat ik het niet eenzaam voorbij hoefde te laten gaan. Daar vreesde ik wel even voor op zaterdag, toen ik een rustige avond op mijn kamer had. Om 0.00u werd ik van thuis uit verrast via skype. Het voelde alsof ik toch een beetje thuis was, maar ik baalde dat we het niet “live” samen konden vieren. Na het skypen werd ik wederom verrast, dit keer door een aantal jongens van mijn accommodatie. Ze stonden met flikkersterren (of zijn het sterrenflikkers?) voor de deur en vroegen of ik zin had om nog even wat te gaan drinken. Met een paar VB’tjes (Australisch biermerk) en een potje pool hebben we verder gevierd. Met deze jongens was ik een dag eerder ook op stap geweest. Het zijn drie Iranezen, waarvan 1 in mijn huisje woont en de anderen een huisje verderop. Ik kan erg met ze lachen en ik heb het gevoel dat ze voor me proberen te zorgen omdat ik het enige meisje ben. Wat ik wel fijn vind, want zo kan ik ’s avonds tenminste veilig over straat. Omdat hun namen voor mij bijna allemaal hetzelfde klinken en ik ze niet kan uitspreken zoals het hoort (Hooman, Iman en Nema) noem ik ze Ironman #1, 2, 3 enz. (hier wonen meerdere Iranezen). Iranian vind ik te lang en Iron vinden ze wel een leuke benaming, wat het voor mij makkelijker maakt. Zelf snappen zij het verschil tussen Holland, The Netherlands, Dutch, Deutsch en Deutschland niet. Dus hebben ze besloten dat ik uit “Dutchland” kom. Een beetje spotten met elkaar moet kunnen…

Na een kort nachtje ben ik opgestaan om met Max naar Kiama te gaan, een plaatsje Zuidelijk van Wollongong dat bekend staat om haar zogenaamde “Blow hole”. Het leek ons wel een mooie dag om deze te bezichtingen. Wat je je erbij moet voorstellen en een rots aan zee met een gat in het midden, waar aan de onderkant door een soort van tunnel het water naar binnen stroomt. Door de golven in de tunnel ontstaat een druk in de “grot”, waardoor het water vervolgens door het gat de lucht in gespoten wordt, wat op zijn beurt resulteert in een steeds weer terugkerende “Oooooooh”-reactie van alle mensen die staan te kijken. Een echte toeristische attractie dus. Op de foto’s zullen jullie een beter beeld hiervan krijgen. Feit is in elk geval dat het een mooie locatie was om mijn verjaardag aan te besteden.

Helaas hadden we maar twee uurtjes omdat er ’s middags geen trein terug ging naar Wollongong. Xanne had me verteld dat er ook een mooie wandeling langs zee mogelijk was, maar daar hadden we geen tijd meer voor. Het plaatsje zelf zag er ook “pittoresk” uit, dus wat mij betreft de moeite waard om nog eens terug te gaan. Max was het daar gelukkig mee eens.
’s Middags zijn we met Amanda (ook van de vorige accommodatie) koffie gaan drinken. Ze gaf me chocolate peanutbutter cups cadeau, iets Amerikaans, nooit eerder gezien maar omnomnom lekker! Daarna heb ik me nog zelf een trui cadeau gedaan die ik eerder die week had gespot in een surfwinkel.

Eigenlijk zou ik het weekend hebben doorgebracht met een andere Amerikaanse meid (Rachelle), waarmee ik in Sydney was geweest. Zij ging weer terug naar Sydney omdat haar verjaardag op vrijdag was. Uiteindelijk ben ik niet naar haar toe gegaan, maar we wilden toch nog een beetje Birthday samen vieren. Dat was een mooie reden voor een dinertje aan zee. Boh, wat heeft me dat gesmaakt! Een avocadosalade met garnalen en een $10 toetje, “Sticky date pudding”, waren voor mij de perfecte afsluiting van de dag. Heb mezelf dus wel een beetje verwend om er iets moois van te maken :)

De zaterdag voor mijn verjaardag zijn we naar de Botanic Gardens van Wollongong geweest. Deze zijn kleiner vergeleken met die in Sydney maar evengoed de moeite waard. Het mooiste vind ik dat de locatie pal tegenover de universiteit is. Als je er rondloopt, waan je jezelf in een national park, terwijl je in werkelijkheid midden in Wollongong rondloopt en op je studie/werkplek uitkomt zo gauw je de straat oversteekt. Ook dit zal ik verder uitleggen met foto’s.

Voor de sporters onder ons zal ik vertellen dat ik langzaam mijn activiteiten wat omhoog probeer te krikken (en de kilo’s probeer te reduceren, vooral na zo’n lekkere dinertjes). Ik heb de laatste weken wat proberen te rennen, maar zo gauw ik langs het strand kom (lees: 2 minuten later), is mijn aandacht al gauw afgeleid en komt van rennen niet meer heel veel terecht. Daarom heb ik wat sport na het werk gedaan, zoals spinnen en zwemmen. Dat laatste moet ik nog wat oefenen, want ik voel me een beetje blöd naast al die fanatieke Ozzies.
Omdat ik eigenlijk graag een teamsport zou willen doen (zoals ik gewend ben van het handballen (ja dames, ik mis jullie ook!)), ben ik gaan rondkijken wat hier in de buurt te doen is. Ik had gehoord van “AFL” wat een soort van Football /Rugby is met Australische regels. Een erg nationale sport waar ik wel meer van wil leren. Op internet zag ik een damesclub, niet al te ver van waar ik woon. Dit leek me de moeite waard om een mailtje te sturen naar “coach Kiwi”. Ik vraag me nog steeds af of ze echt Kiwi heet, een Nieuw Zeelandse achtergrond heeft, of het gewoon een bijnaam is. Dat terzijde. De coach heette me welkom en ik kon een training proberen als ik wilde. Het leek me verstandiger om eerst een kijkje te gaan nemen, omdat het toch iets meer stoten, duwen en tackelen lijkt te zijn dan een potje handballen. De dames trainen op maandag en woensdag, en omdat ik woensdag bij de Aldi in de buurt van de Oval moest zijn (ja ze hebben hier een Aldi! Toen ik daar het eerst kwam voelde ik me eindelijk weer eens “thuis”), ben ik meteen even gaan spieken. Het bleef echter niet alleen bij spieken, waar ik niet helemaal op gehoopt had. Het wc-papier in onze unit was namelijk op, en dat was ook de reden om naar Aldi te gaan. Helaas paste dit niet in mijn tas, dus stond ik uiteindelijk op het sportveld tegen coach Kiwi met 6 rollen wc-papier onder de arm te praten. Goede eerste indruk!

Maar goed, de training zag er leuk uit en ik heb wat “handball” en “kick” technieken geleerd van de assistent coach. Gister (een week later) heb ik een training geprobeerd en dat beviel goed. Het gooien en schoppen gaat me niet heel slecht af, maar zodra de oefeningen wat complexer worden dan dat, krijg ik het niet geregeld (ik stond dus al vrij snel te koekeloeren). Komende zaterdag hebben ze een soort nacompetitie. Ik mag mee gaan naar de wedstrijd als ik wil, dus waarschijnlijk ga ik dat wel proberen. Ze kunnen nog wel iemand gebruiken voor het water te dragen. Dat liet me een beetje denken aan die film Waterboy… Maar het lijkt me wel een leuke ervaring. Helaas hebben ze binnenkort zomerstop tot februari (!!!), dus ik weet niet hoe het AFL-plan verder uit zal zien. Ik heb het in elk geval geprobeerd :)

Ik breng jullie weer op de hoogte zodra ik nieuwe sappige verhalen heb.

See ya!
Christel.

Ps. Ik wil nog eens iedereen bedanken voor de leuke verjaardagberichten en ook de berichten die op de site geschreven worden. Vind ik erg leuk om van thuis te horen en te zien dat jullie me volgen!